Stihovima „Uskliknimo s ljubavlju Svetitelju Savi Srpske crkve i škole -Svetiteljskoj glavi….“ učenici Osnovne škole „Dositej Obradović“ Kneževo danas su svečano otpočeli obilježavanje Savindana, školske slave.
Kroz brojne recitacije, besjede, stihove koje su učenici ove škole pripremili uz podršku nastavnika podsjetili smo se na život prvog srpskog arhiepiskopa i prosvjetitelja Svetoga Save.
Program su dodatno obogatili i scenski nastup ritmičke sekcije, horska sekcija, ali i zanimljivi skečevi koje su priredili učenici dramske sekcije, kao i nastupi dječije sekcije Srpskog prosvjetnog kulturnog društva „Prosvjeta“ iz Kneževa.
Sjećanje na Svetoga Savu
Sveti Sava (po rođenju Rastko Nemanjić) rođen je oko 1174. u deževačkom kraju na planini Goliji, a preminuo je 14. januara (po julijanskom kalendaru) 1236. u Trnovu u Bugarskoj, pri povratku sa hodočašća u Jerusalimu. Srpska pravoslavna crkva 27. januara slavi dan svog utemeljivača, države i školstva. Prva proslava Svetog Save kao školskog patrona održana je 1812. u Zemunu, odakle se brzo proširila u sve djelove srpstva, a himna Svetom Savi je prvi put izvedena 1839. u Segedinu. Sveti Sava je ustanovljen kao školska slava na predlog Atanasija Nikolića, rektora Liceja u Kragujevcu 2. januara 1840. godine, odlukom Sovjeta Knjaževstva Srbskog i te godine proslavljan u Kragujevcu i Beogradu.
Sveti Sava bio je prvi srpski arhiepiskop, svetitelj i prosvetitelj. Bio je najmlađi sin velikog župana Stefana Nemanje i prvi srpski arhiepiskop.Izborio se za samostalnost raške arhiepiskopije od Vizantije 1219. godine i postavio temelje današnje Srpske pravoslavne crkve.
Rastko Nemanjić je u mladosti od oca dobio Zahumlje na upravu. Međutim, Rastko je pobjegao na Svetu goru i zamonašio se u ruskom manastiru Svetog Pantelejmona. Zajedno sa ocem Stefanom, zamonašenim kao Simeon, Sveti Sava je osnovao Hilandar i izgradio još 14 manastira, i tako ostao zabilježen kao ktitor prve srpske duhovne zajednice na Svetoj gori.
Sava se vratio u Srbiju, kako bi zaustavio građanski rat.
U Studenici je 1209. godine osnovao bolnicu, prvu na području srpske države.
Istovremeno se bavio prosvjetiteljskim radom, nastojeći približiti svojim sunarodnicima osnove vjerske i svjetovne pouke, da bi se 1217. vratio na Svetu goru. Sava je 1219. izborio autokefalnost srpske crkve, a patrijarh ga je imenovao za prvog srpskog arhiepiskopa. Njegovim ustoličenjem za arhiepiskopa utemeljena je i samostalna Srpska pravoslavna crkva. Ostao je arhiepiskop sve do 1233. godine, da bi ga potom zamijenio njegov učenik Arsenije. Na povratku sa jednog od hodočašća iz Svete zemlje 1236. smrt ga je zatekla u tadašnjoj bugarskoj prestonici Velikom Trnovu. Njegove mošti je u manastir Mileševu prenio njegov nećak kralj Vladislav.
Savina djela „Nomokanon“ i „Sinodik pravoslavlja“ postali su pravni i duhovni stubovi srpske državnosti. Savin književni rad je veoma obiman i namjenjen organizaciji manastira. Najprije je napisao tri tipika (pravilnika): „Karejski tipik“, „Hilandarski tipik“ i „Studenički tipik“.
Spaljivanje Savinih moštiju
Savin kult u narodu bio je jak. Poslije jednog ustanka Srba protiv Osmanskog carstva, turski komandant Sinan-paša je 1594. spalio Savine mošti na Vračaru, koje su do tada bile čuvane u manastiru Mileševa. Smatra se da su Turci Savine mošti spalili u uvjerenju da će tako uništiti vjeru i svaki uticaj Svetog Save na Srbe. Na mjestu za koje se vjeruje da se to odigralo podignut je Hram Svetog Save.